Gece yaklaşıyor bir minarenin aleminden. Gece yaklaşıyor bir suyun akissiz huzmesinden. Gece yaklaşıyor sevgili! İki martının aşkla süzülüşünden… Gece sevgili… Gece… Ben geceleri seninle sevdim. Kandillerin ve mahyaların ışıklarının arasında buldum gözlerini. Kandil Sevgili… Gece…
“Şeb-ârâ” dedim sana “Gecemi süsleyen”, ben geceleri seninle sevdim. Geceyi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
“Şeb-i aşk” dedim senli gecelere, senden uzak geçenlere “Şeb-i gâm”, bazen “Şeb-i mâtem” oluverdi zaman… Ben sözcükleri seninle sevdim.
“Şeb-i deycûr” oldu geceler “Kara Karanlık”. “Şeb-i firâk”ta âhlarım semâya yükseldi, adına “Ayrılık Gecesi” dedim. Ben geceleri seninle sevdim.
“Şeb-dîz” dedim adına, “Gece Renklim”, “Şeb-efrûz”da yakıştı sana, öyle bir “Aydınlık Gecesi” peyda oldu. Ben aydınlığı seninle sevdim.
Bense “Şeb-engîz” oldum, bir yarasa… Karanlıklara yürüyüp “Şeb-gerd” oldum, seni ıslıkladım yollara ve kaldırımlara. “Şeb-gîr” olup uyumadım, sana doğru kervanlar yolladım hayal sahralarında. Ben hayalleri seninle sevdim.
“Şeb-hân”a döndüm, “Şeb-hâne”lerde sabahladım, “Şeb-hûn”lara uğradım, karabasanlar yedim. “Şeb-rev”lerle yoldaş oldum, onlara seni heceledim. Ben sözleri seninle sevdim.
En son, gece sabaha ulaştı bir minarenin aleminden. Martılar süzülmeyi bıraktı ve suyun huzmesi renk attı sensizliğimde. Müezzinler sabâ makamına bastı ve ben bir “Şeb-nem” olup yanağına kondum.
Sevgili! Ben geceleri seninle sevdim. Gecemi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları… Ben geceleri seninle sevdim.
“Şeb-ârâ” dedim sana “Gecemi süsleyen”, ben geceleri seninle sevdim. Geceyi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
“Şeb-i aşk” dedim senli gecelere, senden uzak geçenlere “Şeb-i gâm”, bazen “Şeb-i mâtem” oluverdi zaman… Ben sözcükleri seninle sevdim.
“Şeb-i deycûr” oldu geceler “Kara Karanlık”. “Şeb-i firâk”ta âhlarım semâya yükseldi, adına “Ayrılık Gecesi” dedim. Ben geceleri seninle sevdim.
“Şeb-dîz” dedim adına, “Gece Renklim”, “Şeb-efrûz”da yakıştı sana, öyle bir “Aydınlık Gecesi” peyda oldu. Ben aydınlığı seninle sevdim.
Bense “Şeb-engîz” oldum, bir yarasa… Karanlıklara yürüyüp “Şeb-gerd” oldum, seni ıslıkladım yollara ve kaldırımlara. “Şeb-gîr” olup uyumadım, sana doğru kervanlar yolladım hayal sahralarında. Ben hayalleri seninle sevdim.“Şeb-hân”a döndüm, “Şeb-hâne”lerde sabahladım, “Şeb-hûn”lara uğradım, karabasanlar yedim. “Şeb-rev”lerle yoldaş oldum, onlara seni heceledim. Ben sözleri seninle sevdim.
En son, gece sabaha ulaştı bir minarenin aleminden. Martılar süzülmeyi bıraktı ve suyun huzmesi renk attı sensizliğimde. Müezzinler sabâ makamına bastı ve ben bir “Şeb-nem” olup yanağına kondum.
Sevgili! Ben geceleri seninle sevdim. Gecemi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları… Ben geceleri seninle sevdim.
2 yorum:
İlk okuyuşumda anlamakta güçlük çekmiştim ancak ikinci seferde zaten kelimelerin anlamlarının verilmiş olduğunu farkettim. gece insana neler yapıyor böyle. gece insanı nasıl da vuruyor. ilgimi çeken kısım şeb kelimesinin ne çok şekilde kullanıldığı. o kadar değişik bir yazı okudum ki hala şaşkınım. değişik bir anlatım farklı bir ifade şekli. hoşuma gitti ama öteki yazılarınızı okumadan peşin hüküm vermek istemem. tadı damağımda kaldı diyebilirim. Deniz/denizsiz
Aşkın şekil değiştirmesi ve kılıktan kılığa bürünmesi. Geceyde özdeşleşmiş bir yalnızlık ve yalnızlıkla bütünleşmiş bir beden. Sana daha ne denir ki kardeşim. Gecelerin mübarek olsun ve geceleri yollarını gözlediğin sevgilinin gelişiyle gecen gündüze dönsün. Hürmetle Ş.Sadi
Yorum Gönder