Beytü'l Ahzân

Sultanım! Bilir misin Yâkub’u? Kenân ilinde Yusuf için ağlardı. Âsumana dikip de gözlerini, çâh-ı Yusuf’tan haber sorardı. Yâkub’u bilir misin Sultanım? Yusuf’un firkatiyle kevkeblere dertlerini yanardı. Öyle bir ağlayış görmüş müydü âlem, öyle bir ağlayışa tanık mıydı sema? Fasl-ı baharı beklerdi Yâkub’un gözleri. Yusuf’una Kâ’be kavseyn olmadıkça, durur muydu Yâkub’un yaslı gözleri! Öyle bir “âh” ederdi ki Yâkub, erguvanlar solup kapaklanırdı yere. Derdine her kim varsa âşinâ, dayanamaz oldu gönülleri ve katlanamaz oldu yürekleri. Yâkub’un iniltisine dayanamadı ashâb-ı Yâkub ve dayanamadı Yâkub’un gözleri ve Yâkub, dayanmadı iniltisine dayanamayanlara.

Karanlık bir geceydi, gökte ışık yoktu Yusuf’tan başka. Bilir misin Sultanım ne yaptılar Yâkub’a? Kendi hanesinden çıkardılar da Yâkub’u, götürüp kapattılar Külbe-i Ahzânına.

“Beyt’ül Ahzen” dedi Yâkub, “Hüzünler Evi” “Mevlâ’dan başka duyan olmaz artık sesimi” Öyle ağladı ki baharı Yusuf için, gökten ebabiller gelip dağladı Yâkub’un gözlerini.

“Yetiş Sultanım!” demek hayâdır bize. Ebabiller dönerken gökyüzünde hanemiz hüzündür şimdi bize. Nöbette değildir Yâkub’un gözleri. Nöbet bize geçmiştir ezelde yazılan taktirle. Yusuf’umuz için gözyaşı dökeriz Hüzünler Evi’nde. Sen bekle sultanım. Elbet yazılmışsa ezelde, Yusuf’umuzdan bize de bir gömlek getiren bulunur. Sen bekle sultanım kendi hanende. Yazılmış varsa ezelde, elbet Yusuf’umuza sultanlık vardır bizim indimizde. Züleyha’lar da gelse, Leyla’lar da dönse, Yusuf, yine bildik Yusuf’tur gönlümüzde. Hüzünler Evi’ne yakışmaz Yusufsuz ağlayışlar ve yakışmaz ebabillere gözleri Yusufsuz dağlayışlar. Bekle Sultanım… Sen bekle. Vakt erişir yazılmışsa ezelde…